دفاع شخصی یا دفاع از خود به پادکارهایی گفته می‌شود که شخص برای حراست از سلامتی یا اموال خود یا دیگری به‌کار می‌بندد. در بسیاری از نظام‌های حقوقی، دفاع مشروع به‌عنوان حقی برای استفاده از زور در صورت به رسمیت پذیرفته شده‌است.
دفاع فیزیکی به‌معنی استفاده از نیروی فیزیکی برای مقابله با یک تهدید خشونت‌آمیز فوری است. این نیروی فیزیکی ممکن است با استفاده از سلاح یا بدون سلاح اِعمال شود. در هر دو حالت، موفقیتِ دفاع به پارامترهای مختلفی بستگی دارد؛ ازجمله شدت تهدید و نیز آمادگی ذهنی و فیزیکیِ مدافع.
سیستم‌های قابل توجهِ تدریس دفاع شخصی عبارت‌اند از:
– سیستم‌های غیرنظامیِ مدرن ارتشی، مانند سیتما، کراوماگا، دیفندو
– سیستم‌های فراگیر دفاع شخصی، مانند وینگ چون کونگ فو، آیکیدو، جوجیتسوی آلمانی، جودو
– سیستم‌های دفاع در برابر اقدام به تجاوز برای زنان
– سیستم‌های دفاع شخصی براساس واقعیت، مانند RBSD
– می‌توان از ورزش‌های براساس سیستم دفاع و حمله، مانند وینگ چون کونگ فو، کیک‌بوکسینگ، ساندا ،موی تای، بوکس، ساواته، شوت بوکسینگ ، جودو، جوجیتسو برزیلی، سامبو، هنرهای رزمی ترکیبی و کشتی به‌عنوان دفاع شخصی اقتباس کرد.
– سیستم‌های سنتیِ دفاعیِ غیرمسلحانه، مانند کاراته، تکواندو، هاپکیدو، پنچاک سیلات ، کیوکوشین-دفاع شخصی IKSO
– سیستم‌های سنتیِ دفاعیِ مسلحانه، مانند اسکرما/ آرنیس/ کالی، که شامل دفاع‌های غیرمسلحانه هم می‌شوند.